«Η Κατά Θεόν Καταξίωση»

Ένας από τους πιο λαοφιλείς Αγίους μας, αγαπητοί μου αδελφοί, τιμάται σήμερα από την Αγία μας Εκκλησία, ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης, ένας Άγιος, ο οποίος σήμερα μπορεί να παραδειγματίσει όλους μας, με το έμπρακτο παράδειγμα πίστεως στον Χριστό μας, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα είδωλα, που όμως δεν απέχει πολύ και από την δική μας παρούσα κατάσταση διαβίωσης, καθώς ζούμε κι εμείς σήμερα στην εποχή των ειδώλων, των τεχνηέντως δημιουργημένων προτύπων, ώστε να καταφέρουν να επιφέρουν πτώση ήθους και κατά συνέπεια καταπάτηση αξιών.

Ο Άγιος μας Δημήτριος, γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, γύρω στα 280 μ.Χ., επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού. Επρόκειτο για έναν νέο της εποχής, καταγόμενος από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια.

Νεαρός κατατάχθηκε στον Ρωμαϊκό στρατό, έχοντας μεγάλη ανέλιξη λόγω των ικανοτήτων του, φτάνοντας στον βαθμό του χιλίαρχου μόλις σε ηλικία 22 ετών.

Δεν επαναπαυόταν όμως στις δάφνες του αξιώματός του, δεν του έφτανε αυτό, έψαχνε σαν φιλομαθής που ήταν να βρει και να ζήσει πέρα από τα γήινα και πρόσκαιρα, τα ουράνια και αιώνια υψηλά νοήματα και τα βρήκε στην Χριστιανική πίστη.

Μη φοβούμενος για την θέση του, άρχισε αμέσως να έχει πλούσια πνευματική δράση, δημιουργώντας έναν κύκλο κατήχησης νέων πάνω στην Αγία Γραφή.

Η πράξη του αυτή είχε ως αποτέλεσμα να συκοφαντηθεί και να συλληφθεί, οδηγούμενος ενώπιον του αυτοκράτορος, ο οποίος του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, δελεάζοντάς τον με μεγαλύτερα και λαμπρότερα αξιώματα.

«Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον», ήταν η απάντηση του, η οποία και τον έστειλε στη φυλακή.

Και από εκεί όμως δεν σταμάτησε να ενεργεί προς δόξαν Θεού. Ένας μαθητής του, ο Νέστορας, φυλακισμένος και ο ίδιος για τους ίδιους λόγους, ρίχτηκε στην μάχη εξ ονόματος των Χριστιανών, εναντίον του Λυαίου, ενός θηριώδους παλαιστού εξ ονόματος των ειδωλολατρών.

Ο Νέστορας, με την ευχή του διδασκάλου του, τον νίκησε, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ, και τότε ο αυτοκράτορας διέταξε τη θανάτωση και των δύο, όπως και έγινε.

Δίδαγμα πρώτο, ο Άγιός μας κατανόησε και πίστεψε εξ ολοκλήρου στον Χριστό δίχως όρια και δισταγμούς.

Εμείς σήμερα θέλουμε αποδείξεις, ζητούμε απ’ τον Χριστό διαπιστευτήρια, σαν να πρέπει ο ίδιος ο Θεός να μας αποδείξει την ύπαρξη Του, ενώ θα έπρεπε εμείς να δίνουμε καθημερινά, διά της καρδιακής μας πίστεως, αποδείξεις αφοσίωσης και εμπιστοσύνης στο πρόσωπό Του.

Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους πως δεν μας έχει ανάγκη, αλλά εμείς τον έχουμε ανάγκη στην ζωή μας. Εκείνος ό,τι πράττει το πράττει από την ατελεύτητη φιλανθρωπία Του.

Δίδαγμα δεύτερο, απάρνηση της υλιστικής μας φύσης. Ο Άγιός μας, ένα παιδί 22 ετών, έχοντας κερδίσει τα πάντα, κατά το κοσμικό φρόνημα, τα απαρνήθηκε όλα χάριν της πνευματικής κληρονομιάς.

Ποθούμε να γινόμαστε πρώτοι, να συζητούν για εμάς, να μας σέβονται ή και, διά της εξουσίας, να μας φοβούνται πολλές φορές, ξεχνώντας τα ίδια τα λόγια του Κυρίου μας, «πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι».

Πόσες φορές άραγε προβληματιζόμαστε για το μετά τον τάφο, ενώ είμαστε εν εξουσία; Πόσες εκπλήξεις, όπως λεν οι πατέρες, κρύβει ο Παράδεισος, και εμείς τι θέση θα καταλάβουμε εν τη εσχάτη ημέρα;

Αδελφοί μου, ο Άγιος Δημήτριος είναι το ζωντανό μας παράδειγμα σήμερα, τώρα, σε όλα τα παραπάνω.

Δυστυχώς σήμερα που στην πατρίδα μας ο Χριστιανισμός είναι η επίσημη πίστη και δεν χρειάζεται να μας φυλακίσουν, εμείς αυτοφυλακιζόμαστε στη κοσμική αθεϊστική νοοτροπία της εποχής.

Ο Άγιός μας, με σημαία τον Χριστό, έχασε τα πάντα, κατά τον κόσμον, αλλά κέρδισε τα παράσημα, τα μεγαλεία και τη δόξα του Θεού.

Ένα παιδί 22 ετών έγινε διδάσκαλος, κατηχητής, πνευματικός και στο τέλος μάρτυρας, γιατί πίστεψε εξ όλης καρδίας και διανοίας στον Χριστό, δείχνοντάς μας πως, αφού εκείνος τα κατάφερε, μπορεί ο καθένας μας να φτάσει στα δικά του μέτρα, αρκεί η πίστη μας να έχει σκοπό και στόχο την κατά Θεόν καταξίωση παρά την κ’ ανθρώπων επίπλαστη αξίωση.

Αμήν

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη

Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

ΠΗΓΗ: romfea.gr