Σταυρέ ηλιόμορφε, η κλεις του Παραδείσου

Σταυρός, η έκλαμπρος σημαία της νίκης!!!!!

Η Κυριακής της Σταυροπροσκύνησης εγγύς!!!

Πλέοντες μεσοπέλαγα της τρικυμιώδους των παθών θάλασσας, αναζητούμε με δίψα ψυχής, ένα σημείο νίκης, ένα σύμβολο δύναμης και ελπίδας.

Ευρισκόμενοι ως αποκαμωμένοι ποντοπόροι, θαλασσοδαρμένες ψυχές, εξαντλημένες από την ανελέητη τρικυμία των προσωπικών μας παθών.

Ποθούμε, ίνα εύρωμεν αχείμαστον λιμένα.

Και ιδού, εις τα μέσα της Σαρακοστής όπως καλώς η Αγία Μητέρα Εκκλησία εθέσπισεν, θα ψάλλομεν το: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν…»

Χαρά ανεκλάλητη!!

Το Πανύμνητον Ξύλον στις εκκλησιές υψώνεται ως άλλη κλίμαξ ανόδου για κάθε πιστό, από γης προς ύψος ουρανού.

Ως άλλη αστραπή, εξέλαμψεν ο Τετρακτινοπύρσευτος Σταυρός, κατακαίοντας κάθε πονηρία και σαλπίζοντας την από των παθών ήμών νέκρωσιν, σωτήριον επέγερσιν.

Πόσο πολύ ποθούμε αυτή την προσκύνηση του Παμμακάριστου Σταυρού, για να προγευτούμε το γλυκύ εντρύφημα της σωτηρίας;

Ως κλίμαξ ουρανομήκης γεραίρεται, μεσούσης της σαρακοστής ο Τρισμακάριστος Σταυρός, ως Παγκόσμιος Σωτήρ των εθνών, για αναπτερώσει τον προσωπικό μας αγώνα.

Χριστοφόροι αδελφοί, σκιρτήσατε από ουράνια θυμηδία.

Ο Ζωοδώρητος Σταυρός είθε να γίνει τροφός της πεινώσας ψυχής μας. Σφραγίς ελπίδος. Χριστιανών ευωδία. Αφανισμός παθών. Δίωξης δαιμόνων. Πνευματική ανάβλεψη. Αγνοούντων γνώσις. Καταύγασμα Θείου Φωτός. Μυρίων αγαθών Ταμειούχος. Φωτοπάροχος τον πιστόν λαόν αυγάζων. Ευσεβών ιερέων η ευπρέπεια.

Αδιαμφισβήτητα, υψώνεται και προσκυνείται το Πανσέβαστον Ξύλον, ώστε να καταστεί για κάθε πιστό, η αδιαφιλονίκητη Κλείς του Παραδείσου.

Ο Τρισόλβιος Σταυρός σηματοδοτεί την προσωπική μας μεταμόρφωση.

Μας δαδουχεί προς θείαν γνώσιν.

Εσύ Ωραιότατε Σταυρέ, εβάστασες τον Νεκρωτή του θανάτου. Νέκρωσε και την εμπαθή ροπήν μας. Λύσε τις παραβάσεις μας.

Ανύψωσε το νου μας, για να ατενίσουμε τα πάθη μας με γενναιότητα.

Αξίωσε μας να απαρνηθούμε τον παλαιό εαυτό μας και να γίνουμε ακόλουθοι Χριστού εξ ιδίας προαιρέσεως.

Σε μία πονηρή εποχή που τα πάθη χαϊδεύονται με το φτερό της φιλαυτίας.

Εμείς, θωρούμε τον Πυρίμορφο Σταυρό ως θεοχάλκευτο όπλο κατά των δαιμόνων, να προελαύνει και αυτή τη Μεσο-Σαρακοστή, με τη μορφή του γαληνόμορφου Θαύματος, ως ηλιακών βολίδων λαμπρότερος, για να φωτίσει το γνόφο των παθών μας και να σαλπίσει την αναστάσιμον επέγερσιν, από την εμπαθή μας παράλυση.

Η Αγία Εκκλησία εντός ολίγων ημερών, την ερχόμενη Κυριακή, σαλπίζει και βοά εν τη ερήμω της μοντέρνας εμπαθούς αποχαύνωσης.

«Άπαρνησάσθω έαυτώ, και άράτω τον Σταυρόν.»

Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί.

Τις ικανός με γενναιότητα απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, σε αυτή τη σύγχρονη εκκοσμίκευση;

Τις δυνατός να απαρνηθεί τον κόσμο ως φρόνημα και να τον θεωρήσει ως σκύμβαλα;

H ορμή στην απάρνηση του εαυτού, αποτελεί φρόνημα μαρτύρων, «῟Ων ούκ ἠν άξιος ο κόσμος».

Η αγάπη για το Θεοβράβευτο Ξύλο, γίνεται μίμηση της εκούσιας σταύρωσης και τότε η προαίρεση ελκύει τη χάρη.

Ο Χριστός ήταν ρητός χωρίς μισόλογα!!

«Ὃς ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος.»

Οφείλουμε να κάνουμε κέντρο της ζωής μας την σταυρική πορεία.

Να σταυρώσουμε εαυτόν, συν τοις παθήμασιν και ταις επιθυμίες.

Χωρίς εκούσια σταύρωση χάρη δεν έχει, χωρίς χάρη είμαστε πνευματικά νεκροί.