«Αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις…»

Ένας νεαρός άνδρας βρέθηκε σήμερα στο επίκεντρο της Ευαγγελικής μας περικοπής, (Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου), αγαπητοί μου αδελφοί. Παρατηρούμε πως τον Κύριό μας τον ακολουθούσε χιλιάδες κόσμος, κάθε ηλικίας, ανεξαρτήτου καταγωγής και πίστεως.

Δεν ήταν μόνο οι πάσχοντες σωματικά που τον επιζητούσαν, μα πολλές φορές και άνθρωποι αγνοί, αλλά και πολλές φορές κακοπροαίρετοι που προσπαθούσαν βάσει των λόγων Του να τον παγιδέψουν.

Ένας τέτοιος, λοιπόν, έφτασε σήμερα μπροστά Του ρωτώντας αυτό που όλοι μας σκεφτόμαστε κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής μας. «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;»

Ο άνθρωπος αυτός, πονηρώ τω τρόπω, έθεσε την ερώτηση αυτή στον Χριστό, διότι όπως αποδείχθηκε παρακάτω γνώριζε καλά το νομό και τις εντολές, και όχι μόνο αυτό, τις τηρούσε όλες με πάσα ευλάβεια, όπως ο ίδιος ανέφερε.

Όμως κάτι του έλειπε και το κακό ήταν πως και εκείνος το ήξερε, απλά δεν ήθελε να το παραδεχθεί και στην ουσία να το αποδεχθεί και να το πράξει.

Τι ήταν αυτό; Η προσκόλληση του στην ύλη. Ήταν πλούσιος, είχε εύπορη ζωή, αποκτημένη με νόμιμο τρόπο, αλλά δεν μπορούσε να την αποχωριστεί ή έστω να την μοιραστεί με τους μη έχοντες.

Όταν λοιπόν ο Χριστός του είπε να τα δωρίσει όλα και να τον ακολουθήσει, εκείνος λυπήθηκε και δεν κάθισε καν να το σκεφτεί, έσκυψε το κεφάλι του και έφυγε.

 Η αντίδρασή του αυτή αμέσως γκρέμισε ό,τι καλό και αν είχε κάνει πιο πριν. Ήταν πιστός, τηρούσε τις εντολές, αλλά όλο το οικοδόμημα που είχε χτίσει ήταν δίχως θεμέλια.

Ο Χριστός τον κάλεσε στον δικό Του οίκο στην ουράνιο βασιλεία και εκείνος προτίμησε να χάσει το αιώνιο για το πρόσκαιρο, για αυτό που έβλεπαν τα χοϊκά του μάτια, δίχως να αγωνιστεί να ανοίξει τα μάτια της καρδιάς του.

Οι οφθαλμοί μας, όταν γνωρίσουμε τον Θεό ουσιαστικά, δεν θαμπώνονται από την ύλη, αντιθέτως την αποστρέφονται, διότι η καθημερινότητα μας διδάσκει πως ό,τι κι αν έχει κάποιος, δόξα, φήμη, πλούτο εκμηδενίζονται την ώρα του τάφου.

 Το θέμα δεν είναι το ότι θα πεθάνουμε, αλλά το πώς θα ανοίξουμε την πύλη του μνημείου στη δόξα του Χριστού, ώστε ο σαρκικός θάνατος να μετατραπεί σε ζωή της κατά χάριν αθανάτου ψυχή μας.

Αδελφοί μου, «αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις», μας λέει ο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.

Αυτό ακριβώς ζήτησε ο Κύριός μας σήμερα από τον νεαρό της περικοπής μας, άρα αυτό ζητά και από εμάς.

Να πεθάνουμε την αμαρτία και τα επίπονα πάθη της σε τούτον εδώ το κόσμο, ώστε ελεύθεροι να απολαμβάνουμε στην αιώνιο ζωή την φωτοφόρο παρουσία του Χριστού ανεμπόδιστα.

Αν καταφέρουμε να Τον αγαπήσουμε καρδιακά, θα είμαστε εκεί σε κάθε κάλεσμά Του, δεν θα γυρνούμε την πλάτη και θα φεύγουμε.

Μας θυμίζει κάτι αυτή η συμπεριφορά; Εμείς, όταν ο ιερέας εκφωνεί,

«Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», προσερχόμαστε ή συμπεριφερόμαστε ακριβώς όπως είδαμε σήμερα να πράττει ο νεαρός;

Βλέπουμε πώς ενεργεί ο πειρασμός; Σήμερα μπορεί να κρίνουμε αυτόν τον άνθρωπο, που στην ουσία μπορεί να είναι ο ίδιος μας ο καθρέφτης.

Ας σπάσουμε λοιπόν αυτό το είδωλο του ναρκισσισμού μας και αγωνιζόμενοι να αλλάξουμε αυτή τη συμπεριφορά που συνεχώς μας παγιδεύει στην εξωτερική μας καλή εικόνα, του καλού χριστιανού, του Εκκλησιαζόμενου, του νηστευτή, μα συνάμα στον κενό εσωτερικό μας εαυτό, που έρχεται στη ζωή και φεύγει δίχως αυτή.

Η ζωή μας δίχως τον Χριστό είναι σκοτεινή και βαδίζει στην αβεβαιότητα.

Αντιθέτως, κοινωνώντας Τον, γινόμαστε αυτοστιγμής μαθητές Του όχι απλά και μόνο ακολουθώντας Τον, αλλά αναβαθμίζοντας τη σάρκα μας σε σώμα Χριστού, με το αίμα Του να κυλά μέσα μας, εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον.

Αμήν

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη

Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

ΠΗΓΗ: romfea.gr